De naam Cary Hudson zal bij de alt. country fans zeker een belletje doen rinkelen. De man was in de jaren negentig samen met John Stiratt (Wilco) aktief bij the Hilltops. Stiratt koos destijds op een bepaald moment om de bas te beroeren bij Uncle Tupelo en geraakte in een later stadium bij de groep Wilco.

Cary Hudson stond, na het op de klippen lopen van the Hilltops, aan de wieg van de legendarische band Blue Mountain en genoot op een bepaald moment zelfs tenvolle van een cult-status. Een fraai gedetailleerd overzicht van zijn noeste arbeid kan je terugvinden op www.rwin.nl/caryhudson. Inmiddels is de band opgedoekt, kwam er ook een einde aan zijn huwelijk met Laurie Stirrat (ex Blue Mountain, bass) en koos Hudson bewust voor een solo carrière. Met de albums "The Phoenix" ('01), "Live in Wredenhagen" ('02) en "Cool Breeze" ('04) gaat Hudson resoluuut voor een verderzetting van de country/bluesinvloeden die destijds al duidelijk hoorbaar waren op de laatste schijfjes van Blue Mountain. "Bittersweet Blues" is dan ook het ultieme bewijs dat de rock het onderspit moet delven voor de roots en dat Hudson zich enorm thuis voelt in dat wereldje bewijst hij met verve. Collega Will Kimbrough draait er zelfs geen doekjes om ... "Cary Hudson, one of the best and (most under rated) musicians working in the folk/blues/country/rock field. Carys Mississippi John Hurt-inspired open tuned fingerpicking warmed the very cockles of my soul. His slide work made my hair stand on end. He makes it look so effortless." Blues, country-blues, Southern gospel, Hudson verloochent zijn Mississipi roots niet en laat ons op een (h)eerlijke wijze genieten van een prachtig, voornamelijk akoestisch album dat volgens mijn bescheiden mening Hudson in pole-position brengt voor een optreden op het BRBF 2008.
(SWA)